Jotie T'Hooft Poëzieprijs
Rondom mij: de dieren. In mij hun gebroed.
Jotie T'Hooft doet me iets. Hoewel de eerste bundel die ik ooit las van Lucebert was, nl. "Troost de hysterische robot", was de eerste bundel die ik me ooit aanschafte "Junkieverdriet". En die bundel blijft vele jaren later een vaste waarde waar ik af en toe eens in blader als ik zonder inspiratie zit en ik op zoek ben naar een echo van die subliem opwellende bron, die zich diep onderaan de afgrond bevindt.
In de stem van Jotie hoor je het kaleidoscopische afdalen naar de dode hoek van het denkperspectief, waar oermetaforen als licht de flanken van de eenhoorn doen rillen, en waar een kleine ontroering als deze zoek kan blijven.
Ik merk nu dat Jong Groen Oudenaarde een Jotie T'Hooft poëzieprijs het leven heeft ingeroepen en ik kan niet anders dan het nieuws wijd en zijd te verspreiden. Aangezien Jotie stierf te Brugge, is het de taak van enkele venijnig broedende Bruggelingen om wat teksten in te dienen. Het is het minste wat we kunnen doen.
Meer details over de wedstrijd vind je via de volgende link: http://www.jotiepoezieprijs.be/
2 opmerkingen:
ik ben altijd gefascineerd geweest door de foto van jotie waarbij zijn oksels moddernat waren van zweet.
en of course heb ik tijdens mijn cursus voordragen in de puberteit jotie voorgedragen (het verhaalke over het ontstaan van de taal).
respect. maar met een vreemde blik.
Puberteit en de periode waarin ik een eerste bundel aanschafte, valt zowat samen. Je kunt van een dichter als Jotie natuurlijk geen thema's a la Grünbein verwachten.
Maar zijn poëzie bezorgt me toch nog af en toe zweterige oksels.
Een reactie posten