O, Vrijstaat O

Gisteren hadden we de eer, maar vooral het genoegen nog eens een poëzieavond pur sang mee te maken. Zo mogen er nog blauwdrukken ten uitvoer gebracht worden. De Bagatelle was een toplocatie, waarin het vele volk zich een pose wist te vinden, tussen pot en pint.

Door een op hol geslagen GPS en het bijhorende nieuwe fenoneem dat we hier graag omdopen tot GPSTRESS, miste het venijnig gebroed net het optreden van de Jazzpoëtici.
We strandden middenin de presentatie van Frank Albers' Beatland, waar we net zoals het merendeel van de aanwezigen geen zin in hadden: "Geen theorie over de Beats, graag. We willen het echte ding zien."

Het Beat!-orkest stak dan van wal met een ijzersterke Xavier Roelens. Daarna ging het helaas bergaf. Allemaal goeie performers, dat wel, maar hoe zit het nu met de Poëzie? Bij sommige performers vroegen we ons zelf af hoe lang ze nu voor de spiegel gestaan hadden om hun hemd net op die manier te laten vallen.

Het oog wil ook wat. Dat zal wel.

Andy Fierens werd nog gesmaakt, maar hij teerde vooral op zijn zeer leuke trouvailles. We wachten nog steeds op wat verdichting in zijn werk.

En dan was de beurt aan Viviane De Muynck die met (pardon my French) een echt vettige stem de zaligste Howl-vertolking ooit gesmaakt door ons wist te brengen. De woorden die aan haar krachtveld ontsnapten, werden in een oogwenk tot rauwe materialiteit omgetoverd. Dit was de transmutatie van woord naar beeld op het allerhoogste niveau. Zalig dus.

Jules Deelder zorgde voor spanning: vooral in nek en rugwervels. Roland van Campenhout: wat een sjamaan, man.

Simon Vinkenoog was zijn oude zelf, maar veel te kort. Zijn stem was niet in topvorm. De dood van Claus lag nog te vers in de kaakspieren gegrift. Toen Jan Ducheyne echter van wal stak als DJ, wist Simon ons nog te verassen door leuk op de dansvloer te springen!

Leven. Leven. We leven.