Intelligent design is het failliet van de mensheid (2)
"Alles staat op zichzelf, maar is tegelijkertijd verbonden." Dit roept het beeld op van het netwerk, dat maar een netwerk is door samengesteld te zijn uit verschillende nodes.
Leibniz schreef: "…each portion of matter is not only divisible to infinity… but is also actually subdivided without end, each part divided into parts having some motion of their own…"
We zien inderdaad dat alles opgebouwd blijkt te zijn uit andere, in grootte afnemende elementen: van cellen naar moleculen, naar atomen, naar nuclei, naar protonen en neutronen, naar quarks en leptons, ... enz.
We zien vandaag, mits enige inleving, een zee van energie, waarin energie materie wordt en omgekeerd. Met elke golfslag veranderen werelden.
Wat me wat tegenvalt is dat in dergelijke constructies een intelligent design opduikt. Een design dat ongetwijfeld in de hersenen van mensen zijn oorsprong vindt.
Ik zie hier Vertigo(1), de angst voor de afgrond, een uiterst zelfbewustzijn dat uiteenvalt in fractalen van zichzelf. Zoals het hart kan breken in miljarden harten. De geest op haar tatami.
Nogmaals: intelligent design is het failliet van de mensheid.
(1): Toevallig: The "Vertigo" fractal is one of the Mandelbrot type or Type M example fractals. Type M fractals are infinitely detailed (literally) and are interesting for the patterns formed by the filaments, especially at high magnification. The Vertigo fractal is a portion of the Mandelbrot fractal shown at a magnification of only about 4,100X – which is a relatively low magnification for Type M fractals. Even so, the Vertigo fractals' size in the original Mandelbrot image (magnification = 1X) was only about the width of a human hair!
6 opmerkingen:
Wat versta je onder intelligent design, vraag ik me af. Dit woord is - voor mij althans - sowieso al relatief negatief geconoteerd. Als alles deelbaar is maar toch overkoepeld wordt, als alles slechts bestaat bij gratie van de relaties die het onderhoudt en als dat alles al begeesterd zou worden door een "intelligent design", zou ik eerder spreken van memen i.p.v. van een dergelijk geladen woord.
Zegt die theorie je iets? Een meme is zoals een gen, maar dan niet materieel / morfologisch te beschouwen, doch veeleer als een cultureel artefact / een soort abstract gedachtengoed dat kan doorgegeven worden van generatie op generatie maar eveneens onderhevig is aan de survival-of-the-fittest wetten.
En djeezes, Denis, een link naar Alan Watts?!
We moeten mijns inziens hier ook rekening houden met het onzekerheidsprincipe van Heisenberg, die stelde dat je de snelheid en richting van subatomaire deeltjes niet tegelijk kunt waarnemen, waaruit de conclusie volgt dat de waardevrije waarneming niet bestaat. Bovendien is elke 'poging' tot waarneming aan verandering onderhevig, en is het idee van de 'objectieve observator' een illusie. De quantummechanische processen bekijken we dus door een gekleurde bril, alsook de quantumsprongen in de evolutietheorie, die we als puur toeval kunnen beschouwen of als een doelbewust proces (ID). Wij zijn als observatiemedium ook aan voortdurende veranderingsprocessen onderhevig (denk bv. aan het ouder worden), we resoneren met wat we waarnemen. We beschikken dus over een troebele lens (overigens ook bij de waarneming van het heelal mbv telescoop of satteliet). Samenvattend kan dus worden gesteld dat of God nu dobbelt of niet (cfr. Einstein) afhangt van de waarnemer. Bovendien schiet ons uitdrukkingsvermogen tekort. Vrijwel alle mystici verklaren dat de ware aard van de werkelijkheid niet in woorden is uit te drukken.
Als ik jullie woordkunstenstenaars over quantumfysica bezig zie (tenzij dit op onze leeftijd een nieuwe vorm van lego-discriminatie is, een mannelijk onderonske waarvan vrouwen die puur op lichaam drijven compleet buitengesloten zijn), moet ik toch wel denken aan de relatief aparte definitie van mystici die Hesse in Narziss und Goldmund gaf en die wel op jullie van toepassing zou kunnen zijn.
Hij beschreef mystici als mensen die leven in een grensgebied tussen Beeld en Idee. Het zijn denkers, die de beelden niet kunnen loslaten. Of kunstenaars die de wereld van de logica, van het Idee niet kunnen loslaten.
Als mystici inderdaad van die op hol geslagen jojo's zijn die tussen die twee werelden in tollen, zonder ooit een moment rust te vinden en als verandering volgens jou het sleutelwoord is, waar worden zij dan verondersteld naartoe te gaan / halt te houden, of is het juist hun "rol" om als perpetuum mobiles doorheen een niemandsland van het ene naar het andere uiterste te worden geslingerd?
(P.S.: De Alan Watts-opmerking was veeleer een blijk van verwondering dan dat ze pejoratief bedoeld zou zijn. Integendeel. Wie kent die man in godsnaam nog, vandaag de dag, en in dit Belgenlandje? Ik dacht dat mijn lief zowat de enige was die met hem dweepte.)
(onderonsJe - natuurlijk - van het werkwoord onderonsen - de j en k staan vervaarlijk dicht bijeen)
Die er het potentieel van vormen… Dat vind ik mooi. Ik geloof dan ook wel in de scheppingskracht, de stumulus tot creatie en creativiteit die van polaire spanningen uitgaat. Polen die m.i. inderdaad niet eens dialectisch moeten worden opgevat, en die in die zin inderdaad kunnen worden gesuperponeerd, zelfs die tussen Ideeënwereld en werkelijke wereld, omdat die polaire spanning iets is dat waarschijnlijk niet kan worden opgeheven. Meer zelfs, ik veronderstel dat de mens net leeft van deze spanning, dat hij zijn menselijkheid juist vorm op de grens van beide werelden. Zoiets vind je ook in Bataille (iemand die ook op je lijstje mag prijken). Zijn visie op wat een mens is, is zo mogelijk nog interessanter dan wat de man over macht, seksualiteit en SM te zeggen heeft. Voor hem betekent het woord "menselijk" een "systeem van tegenstrijdige bewegingen", een precair evenwicht, een balanceren tussen…
"What the bleep do we know" daarentegen was me eerder al door veel mensen aangeraden maar het is de meest ontgoochelende film die ik ooit heb gezien. Het deed me denken aan de Celestijnse belofte, waar het winstoogmerk er misschien niet zo misschien duidelijk oplag, maar de makers zo mogelijk nog perverser dan James redfield waren door het esoterisch gewauwel te gaan verpakken als documentaire. Een stom verhaal met zweverige types die zichzelf voordeden als wetenschappers maar zich in de eindgeneriek tot new agerige nitwits ontpopten. Vooral het feit dat de makers van deze pseudo-intellectuele humbug zichzelf zo au sérieux namen en de wetenschappelijke pretenties van die nitwits stoorden me enorm.
Ik kan verstaan dat het voor een kunstenaar als jij als een wetenschappelijk onderbouwd (?) pleidooi voor het God-in-het-diepst-van-mijn-gedachten-adagium kan worden beschouwd, als een bewijsvoering van het verworven recht op een allerindividueelste-ervaring-van-de-allerindividueelste-emotie gezien, maar de film koppelt geen enkele leidraad aan de constateringen die ze maakt (constateringen die niet eens uitgelegd worden, laat staan dat ze ook maar enigszins experimenteel gestoeld zijn, maar soit). Want inderdaad: het gaat niet over allerindividueelste expressies (iets waarbij een mens geprikkeld wordt en die prikkels naargelang zijn ervaringen, zijn eigen persoonlijkheid, zijn eigen referentiekader… gaat transformeren in een expressie die op haar beurt een prikkel kan zijn), maar over de ervaring an sich. Een ervaring zonder meer. Maar wat zijn we als mens met de vaststelling dat alles relatief is, en dat de werkelijkheid niets is dat men deelt, maar integendeel onderhevig is aan dat ene paar ogen van dat ene individu die in die optiek Maître après Dieu wordt? Praktisch en moreel gezien is dit een non-antwoord op een post-modernistisch twijfelen en werkt het de individualisering, de relativering van alles en iedereen enkel maar meer in de hand. Het is als dusdanig dan ook volledig in strijd met het belang van relaties, met de erkenning van een netwerk dat je hier hoger met mij en met Leibniz onderschreef.
Een introductie... Het deed me denken aan dat ene keuzevak genderstudies dat ik ooit - in lang vervlogen tijden waarvan ik me merkwaardig genoeg bitter weinig meer scherp voor de geest kan halen - volgde... Effleurer les lieux communs... Sans pénétration quelleconque... (Al leek die ene "Ramtha" me er bij iedere scène waar zij in voorkwam meer dan klaar voor. ;-0) Maar het kan zijn dat mijn verwachtingen gewoon té hooggespannen waren.
Een reactie posten